Γυναίκα: Μητρότητα Και Κακοποίηση - Δύο Αντίθετες Όψεις Του Ίδιου Νομίσματος

Από την Φιλομένη Φλογερού

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πέρασε, με την ελπίδα ότι μας υπενθύμισε για άλλη μια φορά τα δικαιώματα των γυναικών απέναντι στη ζωή, την ελευθερία, την ισότητα, την ασφάλεια. Αποτελεί την ημέρα της ειρήνης των αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών και σε αρκετές ημέρες στον κόσμο είναι αργία.

Η γυναίκα, ως πλάσμα που συντελεί στον μεγαλύτερο βαθμό από τα δύο φύλα στη δημιουργία του ανθρώπου, φιλοξενώντας το έμβρυο για εννέα μήνες μέσα στο σώμα της, έχει υποτιμηθεί και κακοποιηθεί σε κάθε μέρος της Γης, με αποτέλεσμα σε πάρα πολλές περιπτώσεις η πατριαρχία να της στοιχίζει την ίδια της τη ζωή. Μόνο στην Ελλάδα, από το 2011 έως το 2020 είχαν γίνει 63 γυναικοκτονίες και 27 απόπειρες γυναικοκτονιών. Δυστυχώς, τα πράγματα χειροτέρεψαν πέρυσι, το 2021, με την μαύρη λίστα των γυναικών που δολοφονήθηκαν εξαιτίας του φύλου τους να φτάνουν τις 17.

Φέτος έχουμε ήδη γυναικοκτονίες αλλά και ένα κύμα καταγγελιών για σωματικές απειλές και σωματική βία από άντρες προς γυναίκες με τις οποίες σχετίζονται με κάποιο τρόπο, μια σκληρή υπενθύμιση ότι το πρόβλημα είναι ακόμα ζωντανό και χρειάζεται να κοπεί από τη ρίζα του.

Τι Ορίζουμε ως Γυναικοκτονία;

Αρχικά, είναι ωφέλιμο να ξεκαθαρίσουμε ότι η γυναικοκτονία είναι δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα, ένα ξεκάθαρο έγκλημα από πρόθεση. Φυσικά, αναλόγως την περίπτωση είναι πιθανό να αναγνωριστούν μια σειρά από ελαφρυντικά με αποτέλεσμα να είναι μειωμένη η ποινή του δράστη συγκριτικά με την αρχική ποινή, που ορίζεται ως η ισόβια κάθειρξη.

Η γυναικοκτονία είναι η δολοφονία μιας γυναίκας από έναν άντρα με βάση και κίνητρο μόνο το γεγονός ότι είναι γυναίκα - δηλαδή το φύλο της. Η πατριαρχική συμπεριφορά του εγκληματία άντρα προς τη γυναίκα περιλαμβάνει την αντίληψη ότι η γυναίκα του ανήκει και είναι ιδιοκτησία του, ότι είναι κατώτερή του, καθώς και την αντικειμενοποίησή της. Όλα αυτά, συνδυαστικά με άλλους παράγοντες, ωθούν τον δράστη στην αποτρόπαια πράξη της αφαίρεσης της ζωής ενός ανθρώπου.

Ο Ρόλος του Άντρα στις Κακοποιητικές Υποθέσεις - Είναι Όλοι οι Άντρες Ίδιοι;

Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ο ρόλος και η ταυτότητα που παίρνουν τα δύο φύλα δεν σχετίζεται με την ποιότητα και το ρόλο της ανθρώπινης υπόστασης. Είναι σημαντικό να μην χωρίζουμε τους ανθρώπους σε άντρες και γυναίκες, αλλά να τους διαχωρίζουμε αναλόγως το είδος ανθρώπου που επιλέγουν να είναι μέσα από τις πράξεις τους. Πρώτα είμαστε άνθρωποι και μετά άντρες και γυναίκες.

Υπό αυτό το πρίσμα, όχι, δεν είναι όλοι άντρες ίδιοι. Όπως δεν είναι και όλες οι γυναίκες ίδιες. Ξέρω άντρες που έχουν κακοποιήσει γυναίκες, ξέρω και άντρες που έχουν σώσει γυναίκες από τους άντρες που τις κακοποιούν. Είναι τουλάχιστον αφελές και άδικο να τσουβαλιάζουμε τους ανθρώπους σε κατηγορίες με βάση και μόνο το φύλο τους. Όπως είναι εγκληματικό και άδικο να δολοφονείται μια γυναίκα βάση του φύλου της.

Προσωπικά, ο άντρας μου με έσωσε από πολλά και είναι εξαιρετικός σε όλα. Είμαι πολύ περήφανη και ευγνώμων που τον έχω στη ζωή μου - αν κι εγώ, όπως άλλωστε οι περισσότερες γυναίκες, έχω βιώσει την πατριαρχία στο πετσί μου είτε επαγγελματικά είτε από προηγούμενους συντρόφους.

Ο Φοβος Ορισμένων Αντρών Απέναντι στο Γυναικείο Φύλο

Παραδόξως, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των κακοποιητικών εγκλημάτων από άντρες απέναντι στο γυναικείο φύλο συμβαίνουν λόγω αδυναμίας των αντρών να υποστηρίξουν τον αληθινό τους ρόλο ως αρσενικά, αυτόν της προστασίας, της ασφάλειας, της προσφοράς και της αγάπης. Η γυναίκα, όντας πολύπλοκη για αρκετούς άντρες, τους προκαλεί τέτοια σύγχυση και φόβο που, αντί να προσπαθήσουν να την καταλάβουν και να την υποστηρίξουν, την μειώνουν, την χειραγωγούν και προσπαθούν να την καταστήσουν ιδιοκτησία τους αντικειμενοποιώντας την. Από μια πλευρά, αυτός είναι και ο τρόπος τους να ελέγξουν τη σοφία της γυναίκας προκειμένου να νιώσουν οι ίδιοι περισσότερο “άντρες”.

Ωστόσο, κανένα έγκλημα απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο δεν δικαιολογείται για κανένα λόγο. Δυστυχώς, υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο του κοινωνικού συνόλου που σε κάθε κακοποίηση απέναντι σε μια γυναίκα πετάει και το ιστορικό “κάτι θα του έκανε κι αυτή, τον προκάλεσε”. Λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά ΌΧΙ! Αρχικά επειδή το τι εκλαμβάνει ο καθένας ως πρόκληση είναι πολύ διαφορετικό και, με αυτήν τη λογική, η κάθε πράξη ή απραξία ενός ανθρώπου προκαλεί. Το βασικότερο είναι ότι το θύμα δεν μπορεί ποτέ να προκαλέσει τη βία. Τη βία την προκαλεί η κακία και η εγκληματική φύση ενός ατόμου. Και μόνο αυτά.

Η γυναίκα προσφέρει για εμένα μια τεράστια γκάμα προτερημάτων στην κοινωνία σε κάθε επίπεδο. Ωστόσο, σίγουρα δεν απολαμβάνει - σε τεράστιο βαθμό - τους καρπούς των κόπων της.

Για εμένα, και μόνο το γεγονός ότι δημιουργεί τους ανθρώπους σε συνδυασμό με το ότι κάθε άντρας έχει μεγαλώσει και βγει από τη κοιλιά μιας γυναίκας, θα έπρεπε όχι απλά να χαίρει άκρας υποστήριξης από το αντρικό φύλο, αλλά και σεβασμού. Ευτυχώς, μέσα στο χάος των περιοριστικών πεποιθήσεων της πατριαρχίας, υπάρχει και η όαση ορισμένων αντρών που είναι εκεί να μας αποδείξει τα ευνόητα: Δεν υπάρχει φεμινισμός δίχως να υπάρξει πρώτα πατριαρχία. Όπως δεν υπάρχει και κανένας άνθρωπος δίχως την ύπαρξη μιας γυναίκας - της μητέρας του.

Μητρότητα: Δημιουργώντας Ζωή από το Μηδέν

Η γυναικεία προσφορά στο ανθρώπινο είδος είναι εμφανής και μόνο από το γεγονός ότι φιλοξενεί στο σώμα της έναν άλλο άνθρωπο. Για όσες από εμάς έχουμε βιώσει την μητρότητα, ξέρουμε ότι πρόκειται για μια άκρως μαγική περίοδο με δυσκολίες και ομορφιές που δεν περιγράφονται ούτε συγκρίνονται με οτιδήποτε άλλο.

Είναι σαφές ότι οι θυσίες που κάνει μια μητέρα για να μεγαλώσει και να γεννήσει ένα παιδί είναι αμέτρητες. Το ίδιο ισχύει και για τις θυσίες που κάνει προκειμένου να το μεγαλώσει. Η μητέρα του κάθε παιδιού είναι μοναδική και σε πολλές περιπτώσεις ξεχνάμε ότι είναι κι εκείνη άνθρωπος. Ότι έχει τα προτερήματα και τις αδυναμίες της, τις ανάγκες της, ότι περνάει δυσκολίες κι ότι δεν τα αντιμετωπίζει όλα τέλεια.

Θα ήταν ωφέλιμο να απενοχοποιήσουμε ως κοινωνία την μητρότητα και να μην επιβάλλουμε στις γυναίκες αυστηρά πρότυπα ως το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Οι απαιτήσεις είναι ήδη πολλές από μόνες τους και δεν χρειάζεται να φορτώνουμε κι άλλες.

Η μητρότητα συνδέει τη γυναίκα με το πλάσμα το οποίο μεγάλωσε μέσα της από το μηδέν, με μοναδικό της σκοπό να το δει να μεγαλώνει υγιές και ασφαλές. Φυσικά, όπως σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν μητέρες που δεν ήταν έτοιμες να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο και κακοποιούν οι ίδιες τα παιδιά τους. Και πάλι, τα πάντα εξαρτώνται περισσότερο από τον άνθρωπο παρά από το φύλο και τον ρόλο. Σε κάθε περίπτωση όμως, η μητέρα ενός παιδιού κάνει θυσίες απερίγραπτες που δύσκολα αντιλαμβάνεται κάποιος που δεν έχει περάσει από αντίστοιχη φάση.

Συνολικά, οι ρόλοι που έχει αναλάβει μια γυναίκα στην κοινωνία είναι πολλοί και όλοι τους εξίσου απαιτητικοί. Μια γυναίκα είναι μάνα, φίλη, νοικοκυρά, θηλυκό, συνεργάτης, εργαζόμενη ή εργοδότρια. Οι ευθύνες της είναι πολλές και το μόνο που χρειάζεται προκειμένου να φέρει εις πέρας τις αποστολές της είναι η στήριξη και η κατανόηση τόσο από το αντρικό φύλο, όσο και από το κοινωνικό σύνολο.